Zgodnie z treścią art. 27 KRO, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Spełnieniu tego obowiązku służy też praca we wspólnym gospodarstwie domowym.
Małżonek winny rozkładu pożycia małżeństwa nie może zerwać węzła małżeńskiego, pozostawiając małżonka, który nie ponosi winy w trudnej sytuacji życiowej, a odmowa zgody na rozwód oparta na przekonaniach religijnych nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Jeśli sąd orzekający o rozwodzie nie zobowiązał ojca dziecka do świadczenia alimentacyjnego na rzecz dziecka, to należy przyjąć, że koszty tego utrzymania spoczywają na matce dziecka.
Obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny ustaje w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nim we wspólnym gospodarstwie rodzinnym.
Ważnym powodem zniesienia przez sąd wspólności majątkowej małżeńskiej jest separacja faktyczna małżonków, uniemożliwiająca im współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym, obojętne przy tym jest czy zachodzi zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego.
Orzeczenie separacji wiąże ze sobą skutek prawny w postaci ustanowienia między małżonkami rozdzielności majątkowej. Dlatego też jeżeli orzeczenie państwa obcego odpowiada wydanemu przez sąd polski orzeczeniu o separacji rozdzielność majątkowa może wynikać z orzeczenia państwa obcego.
Zniesienie wspólności ustawowej w warunkach separacji faktycznej, będącej wynikiem rozkładu pożycia małżeńskiego wywołanego zachowaniami jednego z małżonków, przy jednoczesnym zachowaniu przez każdego z małżonków możliwości zarządzania majątkiem wspólnym, jest sprzeczne z dobrem rodziny.
Jeśli sąd orzekający o rozwodzie nie zobowiązał ojca dziecka do świadczenia alimentacyjnego na rzecz dziecka, to należy przyjąć, że koszty tego utrzymania spoczywają na matce dziecka.
Rozkład pożycia małżeńskiego ma charakter trwały gdy doświadczenie życiowe uzasadnia wniosek, że powrót małżonków do pożycia nie nastąpi.
Nie można przypisać winy małżonkowi w rozkładzie pożycia w przypadku zaistnienia zaburzeń psychicznych, gdy w tym stanie dopuszcza się działania lub zaniechania, które doprowadziło do powstania zupełnego i trwałego rozkładu pożycia. Zaskarżone orzeczenie o winie oznacza zaskarżenie wyroku w całości.