Małżonek winny rozkładu pożycia małżeństwa nie może zerwać węzła małżeńskiego, pozostawiając małżonka, który nie ponosi winy w trudnej sytuacji życiowej, a odmowa zgody na rozwód oparta na przekonaniach religijnych nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Jeśli sąd orzekający o rozwodzie nie zobowiązał ojca dziecka do świadczenia alimentacyjnego na rzecz dziecka, to należy przyjąć, że koszty tego utrzymania spoczywają na matce dziecka.
Rozkład pożycia małżeńskiego ma charakter trwały gdy doświadczenie życiowe uzasadnia wniosek, że powrót małżonków do pożycia nie nastąpi.
Nie można przypisać winy małżonkowi w rozkładzie pożycia w przypadku zaistnienia zaburzeń psychicznych, gdy w tym stanie dopuszcza się działania lub zaniechania, które doprowadziło do powstania zupełnego i trwałego rozkładu pożycia. Zaskarżone orzeczenie o winie oznacza zaskarżenie wyroku w całości.
Opuszczenie przez żonę wraz z dziećmi wspólnego domu w okresie ciężkiej choroby męża, nie jest uznawane za zawinione spowodowanie rozkładu pożycia małżeńskiego.
Sąd nie jest związany żądaniem alimentacyjnym i ma obowiązek z urzędu ustalić wysokość należnych alimentów, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego.
Aspekt ekonomiczny będący następstwem orzeczenia rozwodu i pogarszania się sytuacji dzieci, w tym finansowym kontekście, nie może wyłącznie przesądzać o tym, że dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków sprzeciwia się orzeczeniu rozwodu.