Jeżeli małżonkowie pozostają w faktycznej separacji, ustała między nimi wszelka więź i są bezdzietni, bądź ich dzieci są już samodzielne, nie można uznać, że rodzina istnieje. W takiej sytuacji obowiązek małżonka przyczyniania się przybiera postać obowiązku alimentowania drugiego małżonka.
Dążenie powoda do uwolnienia się od obciążeń, jakie sprowadza na niego pozostawanie we wspólności majątkowej samo w sobie nie stanowi zagrożenia interesów życiowych powódki. Nie można bowiem przyjąć, że rozwiązanie małżeństwa oznaczać będzie wyzucie pozwanej z jej uprawnień właścicielskich.
Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny, jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o niepełnosprawności. Do takich osób niewątpliwie należą małżonkowie.
Ocena, iż za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego musi być uznany motyw odmowy zgody, jeśli jest nim chęć uniemożliwienia zalegalizowania nieformalnego związku współmałżonka, nie odpowiada regułom wynikającym z art. 56 § 3 KRO.
Ze względu na drastyczność zachowywania się małżonka uzależnionego od alkoholu, nie można – na płaszczyźnie prawa i konkretnych okoliczności sprawy – wymagać od drugiego małżonka dalszego pożycia z nim, jeżeli sprzeciwia się temu dobro rodziny, a w szczególności dobro małoletnich dzieci stron.
Nie rozwiązanie małżeństwa stron przez rozwód może mieć miejsce jedynie wówczas gdy zajdą określone okoliczności, jedną z których jest brak zgody na rozwód małżonka niewinnego. Rozwód mógłby być orzeczony jeżeli brak tej zgody można ocenić jako sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.
Aspekt ekonomiczny będący następstwem orzeczenia rozwodu i pogarszania się sytuacji dzieci, w tym finansowym kontekście, nie może wyłącznie przesądzać o tym, że dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków sprzeciwia się orzeczeniu rozwodu.